اسم خودمو گذاشتم کبوتر حرم و خیالمو راحت کردم؛ همین؟
شعر زیر رو بخونید تا احساس شرمندگیمو بهتر درک کنید:
هر روز در سکوت خیابان دوردست
روی خطوط نازکی از سیم می نشست
وقتی کبوتران حرم چرخ می زدند
یک بغض کهنه توی گلو داشت ... می شکست ...
ابر سپیدی از سر گلدسته می پرید
جمع کبوتران خوش آواز خود پرست!
آنها که فکر دانه و آبند و این حرم
جایی که هرچقدر بخواهند دانه هست
آنها برای حاجتشان بال می زنند
اصلاً یکی به عشق تو آقا پریده است؟
رعدی زد آسمان و ترک خورد ناگهان
از غصه ی کلاغ، کلاغی که سخت مست ...
ابر سپید چرخ زد و تکه پاره شد
هرجا کبوتری به زمین رفت و بال بست
باران گرفت - بغض خدا هم شکسته بود
اما کلاغ روی همان ارتفاع پست ...
آهسته گفت: من که کبوتر نمی شوم
اما دلم به دیدن گلدسته ات خوش است
سروده ی مژگان عباسلو
موضوعات مرتبط:
